Aurora

Poema concebido em Campinas [SP/BRA] dez./1985

Argollo Ferrão, A. M. de (1985). Aurora [web]. Disponível em <http://argollo.org/tri/tri1/tri1-14/>.

ISBN 978-85-908725-1-1 / Publicado em 2008

Argollo, A. (2008). Aurora. In A. M. de Argollo Ferrão (Ed.). Ver a Cidade (pp. 19-20). Campinas [SP/BRA]: O Autor.

ISBN 978-84-936996-0-4 / Traduzido para o espanhol e publicado em 2009

Argollo, A. (2009). Aurora. En A. Argollo. Ver la Ciudad. Un guión poético con ojos de veracidad (p. 22) (Colección Caravasar) (M. A. Suárez Escobio, Trad.). Gijón [Asturias/ESP]: CICEES (Original en portugués publicado en 2008).


Aurora

Aurora…
Hora áurea…
Que hora!

É fascinante observar a sutileza com que essa menina vence a escuridão. Chega de mansinho como quem não quer nada, encara a fera como quem beija o rosto de uma criança, vai aos poucos dominando, enfeitiçando, tomando conta da paisagem. O horizonte começa a clarear e a essa altura, a noite dominada sai de cena passivamente e vai dormir.

De repente os passarinhos se ligam e começam a cantar…
E cantam pra caramba!
Será que existe passarinho-poeta?

Deve ser aquele que avisa os outros que é hora de acordar!
Que é hora de cantar…
Aurora de cantar…
Aurora de encantar.

Aurora…
Hora áurea…
Que hora!

Aurora

Aurora…
Hora áurea…
¡Qué hora!

Es fascinante observar la sutileza con que esa niña vence la oscuridad. Llega mansamente como quien no quiere nada, encara la fiera como quien besa la cara de una criatura, va poco a poco dominando, hechizando, haciéndose con el paisaje. El horizonte comienza a clarear y, a esa altura, la noche dominada sale de escena pasivamente y se va a dormir.

De repente los pajaritos se desperezan y empiezan a cantar…
¡Y cómo cantan!
¿Existirá el pájaro-poeta?

¡Debe ser aquél que avisa a los otros que es hora de despertar!
Que es hora de cantar…
Aurora de cantar…
Aurora de encantar…

Aurora…
Hora áurea…
¡Qué hora!